Ο πατέρας μου, Γεώργιος Βολουδάκης (1924 – 5 Οκτωβρίου 1989) ήταν οικονομολόγος και πολιτικός.

Γεννήθηκε στα Χανιά και ήταν γιος του Ιωσήφ Βολουδάκη, απόγονου της ιστορικής οικογένειας των Βολουδάκηδων και ανιψιός του Μανούσου Βολουδάκη, τον οποίο διαδέχθηκε και στην πολιτική.

Ο Μανούσος Βολουδάκης (1880 – 12 Απριλίου 1977) ήταν δικηγόρος. Γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης . Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γρήγορα αναμίχθηκε με την πολιτική. Από νεαρής ηλικίας έλαβε μέρος στο κρητικό και μακεδονικό αγώνα. Το 1911 εκλέχθηκε βουλευτής στη Βουλή της Κρητικής Πολιτείας. Το 1912 ηγήθηκε εθελοντικού σώματος Κρητών, με το οποίο συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο μέτωπο της Ηπείρου. Στις εκλογές του 1915, τις πρώτες μετά την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, εξελέγη βουλευτής Ρεθύμνης, καθώς η ιδιαίτερη πατρίδα του (Επαρχία Σφακίων) συμπεριλαμβανόταν τότε στο νομό Ρεθύμνης. Συνέχισε να εκλέγεται Βουλευτής (Ρεθύμνης αρχικά, Χανίων στη συνέχεια) μέχρι το 1952. Τον Ιούλιο του 1938 ηγήθηκε του σχετικού κινήματος εναντίον του Ι. Μεταξά όπου μετά την αποτυχία του διέφυγε μέσω Δωδεκανήσου στη Κύπρο.

Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στη Κρήτη όπου το 1945 ανέλαβε στη κυβέρνηση Σοφούλη υπουργός διοικητής Κρήτης από το 1945 ως το 1946, ενώ αργότερα στη κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα, το 1950, ανέλαβε υπουργός της Αεροπορίας.

Πέθανε στο σπίτι του στα Χανιά, το 1977, σε ηλικία 97 ετών. Ήταν ο τελευταίος εν ζωή από τους πρώτους συνεργάτες του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Ο πατέρας μου λοιπόν Γεώργιος, παντρεύτηκε την Αλίκη Τζωρτζάκη και απέκτησαν 2 τέκνα, εμένα και την Όλγα.

Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, καταφεύγοντας στο βουνό και για το λόγο αυτό, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από τους Ναζί. Το 1943 έφυγε προς τη Μέση Ανατολή, όπου φοίτησε στη Σχολή Δοκίμων. Ήταν εκδότης της ημερήσιας εφημερίδας “Εθνική Φωνή” από το 1958 (σταμάτησε κατά τη χούντα και συνεχίστηκε η έκδοσή της αργότερα).

Μετά την αποχώρηση του θείου του Μανούσου από την πολιτική, τον διαδέχθηκε στο κόμμα της ΕΡΕ ως πολιτευτής. Εξελέγη βουλευτής Χανίων το 1958 και το 1961. Όταν εγκαθιδρύθηκε η χούντα των Συνταγματαρχών, αυτοεξορίστηκε μαζί με τον Νικήτα Βενιζέλο και τον Αντώνη Δροσογιάννη. Αργότερα, στις 19 Μαρτίου 1989 έγινε ξανά βουλευτής στη Β΄ Αθηνών, καταλαμβάνοντας την έδρα του αποβιώσαντος Κωνσταντίνου Λάσκαρη με τη Νέα Δημοκρατία και υπηρετώντας ως τον Ιούνιο του 1989.

Πέθανε τον Οκτώβριο του 1989 στην Αθήνα και κηδεύτηκε από το Ναό της Μητρόπολης, στις 6 Οκτωβρίου, ενώ η ταφή του έγινε την επομένη στα Χανιά.