Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η κρισιμότητα της κατάστασης απαιτεί να τοποθετηθούμε πάνω στον Προϋπολογισμό σε μια βάση συγκεκριμένη και όχι απλώς και μόνο διεκτραγωδώντας τη δύσκολη πραγματικά κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας σήμερα. Η τοποθέτησή μας πρέπει να έχει και δια ταύτα και αυτό νομίζω ότι είναι πολύ βασικό. Χρειάζεται να δούμε πού είμαστε και πώς θα προχωρήσουμε από εδώ και πέρα.

Ο Προϋπολογισμός που συζητούμε σήμερα είναι ο πρώτος που εδώ και πολλά χρόνια έχει πρωτογενές πλεόνασμα. Και αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία της Κυβέρνησης και του Υπουργείου Οικονομικών συνολικά και του παριστάμενου αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών που έχει και την ευθύνη του κρατικού Προϋπολογισμού.
Είναι ακόμα η πρώτη φορά που συμβαίνει να έχουν υλοποιηθεί οι προβλέψεις του προηγούμενου έτους, γιατί ο προϋπολογισμός του 2013 προέβλεπε ισοσκελισμό. Το ξεπεράσαμε. Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 812 εκατομμύρια, έναντι ισοσκελισμένου ως προς τις πρωτογενείς δαπάνες και έσοδα προϋπολογισμού. Και αυτό έγινε χάριν τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών.

Και τώρα έχουμε τη δυνατότητα να προβούμε σε διανομή αυτού του μικρού, αν θέλετε, πλεονάσματος, που μπορεί όμως να δώσει ένα μήνυμα στους πολίτες που δοκιμάζονται και να ενισχύσει και την τάση της ανάπτυξης που διαφαίνεται στα οικονομικά στοιχεία και επιβεβαιώνεται από τους διεθνείς οργανισμούς. Γι’ αυτό και υπερψηφίζω τον Προϋπολογισμό αυτό.

Ας δούμε, όμως, και τη μεγάλη εικόνα. Τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια; Η αλήθεια είναι ότι η δυσκολία που πέρασε και περνάει η ελληνική κοινωνία είναι απίστευτου μεγέθους. Είχαμε μείωση του εθνικού προϊόντος κατά 25%, έχουμε φτάσει σε ανεργία 27% και είναι αλήθεια ότι και το πρόγραμμα έχει ευθύνες για το πού φτάσαμε και έχουν συζητηθεί και έχουμε δει για τους λάθος πολλαπλασιαστές που υπολόγισαν λάθος την επίπτωση στην πραγματική οικονομία των περικοπών των δημοσιονομικών.

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα έπρεπε να ακολουθήσουμε διαφορετικό δρόμο. Θα έπρεπε η αναδιάρθρωση του χρέους να έχει γίνει πολύ νωρίτερα, ώστε και το πρόγραμμα της προσαρμογής να είναι ηπιότερο και να μην έχει τέτοιας έκταση υφεσιακές επιπτώσεις. Στο δρόμο αυτό δεσμευτήκαμε το μοιραίο 2010 και ο περιβόητος ιστορικός του μέλλοντος θα αποδώσει τις ευθύνες για αυτό.

Τι κάνουμε, όμως, σήμερα; Σήμερα η ολοκλήρωση του προγράμματος που έχει συμφωνηθεί με τους εταίρους μας είναι η με προϋποθέσεις ασφαλέστερη και ταχύτερη έξοδος της χώρας από τις συνθήκες τις οποίες ζει σήμερα. Η πρώτη κατηγορία προϋποθέσεων αφορά εμάς, το εσωτερικό της χώρας. Προϋποτίθεται διόρθωση των αδικιών, προϋποτίθεται δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε και που πρέπει με τη μορφή κατά την άποψή μου και των εις είδος παροχών σε αυτούς που έχουν ανάγκη, να εφαρμοστεί. Επίσης, η προστασία της πρώτης κατοικία των οικονομικά αδύναμων μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το δίχτυ κοινωνικής προστασίας.

Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα δεν θα έρθει με περαιτέρω μείωση του μισθολογικού κόστους γιατί πράγματι αυτό έχει μειωθεί πολύ και δεν σηκώνει περαιτέρω. Χρειάζεται ακόμα να επιφέρουμε δικαιοσύνη στο φορολογικό σύστημα.

Πράγματι ήταν ατυχής η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών για την υπερφορολόγηση. Υπάρχει υπερφορολόγηση στην Ελλάδα. Αυτοί που φορολογούνται, υπερφορολογούνται. Και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Αδικούμε, όμως, και τον ίδιο εάν κρίνουμε στη βάση των δηλώσεων. Κυρίως, όμως, αδικούμε τον δημόσιο διάλογο και την προσπάθεια της χώρας να βγει από την κρίση. Στα πραγματικά δεδομένα και στις πραγματικές πολιτικές πρέπει να εστιάσουμε.

Για εμένα ως προς τα φορολογικά είναι απολύτως αναγκαίο να δούμε ένα δίκαιο φόρο ακινήτων στη βάση των προσπαθειών και των διορθώσεων που έχουν ήδη συζητηθεί, αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο. Χρειάζεται για να θεμελιωθεί το αίσθημα της φορολογικής δικαιοσύνης, να προχωρήσει ο έλεγχος των υποθέσεων που προκύπτουν από την περίφημη λίστα Λαγκάρντ και από τις άλλες αντίστοιχες λίστες.

Είναι αδιανόητο να φορολογείται ο Έλληνας πολίτης όπως φορολογείται και να υπάρχει τέτοια ενδεχόμενη φορολογητέα ύλη για την οποία να πληροφορούμαστε ότι μόνο πέντε υποθέσεις έχουν ελεγχθεί και δεν ξέρω πότε θα ελεγχθούν οι υπόλοιπες.

Η δεύτερη κατηγορία προϋποθέσεων αφορά τους εταίρους μας. Οι εταίροι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί. Δεν το λέω ούτε ζητώντας χάρες ούτε επιείκεια, αλλά απαιτούμε να γίνει κατανοητό ότι πετύχαμε το μέγιστο, δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα, και δεν είναι δυνατόν η εμμονή στην κάθε τεχνική λεπτομέρεια να θέτει σε κίνδυνο το αποτέλεσμα της κοινής προσπάθειας. Απαιτούμε σεβασμό στην απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 με την οποία διασφαλίζεται ότι αν πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα θα έχουμε και ελάφρυνση του χρέους. Διότι το χρέος, κατά την άποψή μου, πράγματι δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο. Από το 175% του ΑΕΠ σήμερα δεν είναι ρεαλιστικό να πάμε στο 124% το 2020 διότι τα πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία προβλέπονται στα επόμενα χρόνια πράγματι είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να επιτευχθούν. Αυτό, όμως, τώρα μπορούμε να το απαιτήσουμε που έχουμε το πρωτογενές πλεόνασμα.

Βλέπουμε ήδη ότι το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει. Αλλάζει διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι τώρα τα χρήματα δεν τα χρειαζόμαστε για πρωτογενείς ανάγκες. Άρα, έχουμε ουσιαστική δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης. Επαναδιαπραγμάτευση, όμως, όχι κουτοπόνηρη διγλωσσία, δηλαδή άλλα να λέμε στο εσωτερικό της χώρας και άλλα στο εξωτερικό, όπως είδαμε πρόσφατα στο Τέξας.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται, κατά την άποψή μου, στο εξής: Θα διατηρήσουμε τη δανειακή σύμβαση, θα παίρνουμε τα χρήματα, αλλά δεν θα έχουμε καμμία άλλη υποχρέωση.

Κουτόφραγκοι δεν υπάρχουν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Πρέπει να σοβαρευτούμε όλοι και να δούμε ότι κανείς δεν έχει δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις. Γι’ αυτό πρέπει να δουλέψουμε στη βάση συγκεκριμένων αριθμών. Τα συγκεχυμένα μοντέλα που ακούσαμε από τον Πρόεδρό σας για συνεργασία του κράτους με την αγορά και την κοινωνία –κάτι περίεργα σχήματα που παρουσίασε στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο προ λίγων ημερών- δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη. Δεν είναι πειστικό ότι εδώ θα εφαρμοστούν πρώτη φορά με επιτυχία. Ούτε στη Βενεζουέλα του αγαπημένου σας Μαδούρο, με τα προβλήματα που όλοι βλέπουμε τώρα, ούτε στην Αργεντινή, που την είχατε ως πρόσφατα πρότυπο, ούτε εκεί αυτά δουλεύουν.

Άκουσα το συνάδελφο και συντοπίτη Γιώργο Σταθάκη να αναφέρεται στο ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων με τρόπο που με εξέπληξε. Ναι, πράγματι στη Γερμανία υπάρχουν επιχειρήσεις στις οποίες το κράτος μετέχει, αλλά δουλεύουν ως επιχειρήσεις, και η Volkswagen που ανέφερε και η Deutsche Telekom. Δεν δουλεύουν με το μοντέλο του κρατισμού που ουσιαστικά προωθείτε, κύριοι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας περιπτώσεις όπως των διοικητικών υπαλλήλων του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, οι οποίοι για να διατηρήσουν το, κατ’ αυτούς δικαίωμα, να μην απογραφούν και να μην αξιολογηθούν βάζουν στην ταλαιπωρία που βάζουν εκατόν τριάντα χιλιάδες φοιτητές και τις οικογένειές τους.

Αυτό είναι το δικό σας όραμα.

Εμείς λέμε ότι ουσιαστικός στόχος είναι η απελευθέρωση της παραγωγικής δύναμης του Έλληνα. Έγιναν βήματα πολλά και έχουμε και άλλα μπροστά μας στη μείωση της γραφειοκρατίας, στη δικαιότερη φορολογία, στη μείωση του ενεργειακού κόστους. Ο Έλληνας παίρνει ρίσκο, προσπαθεί, καινοτομεί. Αυτή είναι η ιστορία μας, αυτή είναι η ταυτότητά μας, αυτή είναι η έξοδος από την κρίση και όχι η επιστροφή στην ακινησία του κρατικού τομέα άλλων εποχών που ευαγγελίζεται ως νέο τάχα όραμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σας ευχαριστώ.