ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ (Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά): Ο κ. Μανούσος Βολουδάκης έχει το λόγο.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ: Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, συζητάμε σήμερα τον προϋπολογισμό του 2015. Είναι όμως φυσικό ότι το μυαλό όλων είναι στην εν εξελίξει διαπραγμάτευση με τους πιστωτές μας. Είναι μια διαπραγμάτευση που έχει φτάσει σε κρίσιμο σημείο. Είναι μια διαπραγμάτευση την οποία η πίεση, η ακαμψία των πιστωτών μας έχει φέρει σε ένα σημείο που συνιστά πλέον κίνδυνο για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Αυτό δεν το λέει κάποιος αντιευρωπαϊστής, κάποιος λαϊκιστής. Το λέει Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας. Το λέω εγώ που είμαι φιλελεύθερος,σ που θέλω τη χώρα στην Ευρώπη. Η ακαμψία των εταίρων μας αυτή τη στιγμή συνιστά κίνδυνο για την πορεία μας στην Ευρώπη. Γι’ αυτό πιστεύω ότι δεν μπορούν να υπάρξουν περαιτέρω υποχωρήσεις. Έχουμε αποδείξει ότι οι προϋπολογισμοί εκτελούνται.
Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε, τέτοια εποχή και λίγο νωρίτερα, την ίδια πάντα κατάσταση. Έχουμε την τρόικα να λέει «δεν θα πετύχετε τους στόχους» και οι στόχοι επιτυγχάνονται. Η τρόικα διαψεύδεται. Το ίδιο και η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που κάνει τις ίδιες προβλέψεις κάθε χρόνο. Και πέρσι τα ακούγαμε αυτά, με τα ίδια λόγια μάλιστα, στην περίπτωση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Με τα ίδια λόγια έλεγαν: Ξέρετε αυτός ο Προϋπολογισμός δεν θα εκτελεστεί. Ξέρετε, θα αναθεωρηθεί. Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Έως σήμερα έχουμε πετύχει πολλά πράγματα, στη βάση των θυσιών των πολιτών. Ο κόσμος, βέβαια, ακόμα περνά δύσκολα. Διορθώνονται στρεβλώσεις και λάθη δεκαετιών. Αυτό είναι επόμενο γιατί δεν μπορεί μέσα σε λίγους μήνες –ή έστω σε λίγα χρόνια- να φέρει αποτελέσματα που γίνουν αισθητά από όλους.
Έχουμε, όμως, τα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης. Αυτήν την ανάκαμψη δεν μπορούμε να τη βάλουμε σε κίνδυνο. Το 2014 θα είναι η πρώτη χρονιά με μια μικρή αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, ανάπτυξη 0,6%. Η πρόβλεψη του Προϋπολογισμού, που επιβεβαίωσε και η Eurostat, είναι για 2,9% αύξηση το 2015. Έχουμε την πρώτη, ελαφρά έστω, μείωση της ανεργίας. Έχουμε αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Στο 7,5% έφτασε η αύξηση της λειτουργικής κερδοφορίας των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο επιχειρήσεων στο πρώτο εννιάμηνο. Έχουμε τα καλά νέα στον τουρισμό.
Όλα αυτά σιγά σιγά διαχέονται. Βεβαίως, δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Όταν μπήκαμε στις δυσκολίες, στην κρίση, δεν ένιωσαν αμέσως όλοι τις συνέπειες. Έτσι συμβαίνει και τώρα που είμαστε στην έξοδο.
Ας δούμε, όμως, με ένα σχήμα τη γραμμή. Από την αρχή της κρίσης έως σήμερα το Εθνικό Προϊόν έχει μειωθεί κατά 25%. Κατέβηκε έως το 25% η γραμμή, σταθεροποιήθηκε και φέτος, για πρώτη φορά, ανέβηκε πρώτη φορά κατά 0,6% και του χρόνου σχεδόν 3%. Αρχίζει, δηλαδή, η καμπύλη να πηγαίνει προς τα πάνω. Αυτό είναι που δεν μπορούμε να βάλουμε σε κίνδυνο.
Ο Προϋπολογισμός που κατατέθηκε είναι μία ρεαλιστική αποτύπωση της κατάστασης ως έχει σήμερα και του τι είναι εφικτό. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερη γενναιότητα στο χώρο της φορολογίας, γιατί υπεροφορολογείται η ελληνική κοινωνία και οικονομία. Θα το ήθελα ακόμη και με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο, με αντίστοιχη περικοπή δαπανών, γιατί υπάρχουν περιθώρια για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδίως στο Δημόσιο, και τις έχω υποστηρίξει και από το Βήμα αυτό και αλλού.
Παρ’ όλα αυτά έστω και έτσι ο Προϋπολογισμός έχει κάποιες πρώτες ελαφρύνσεις, όπως είναι, για παράδειγμα, στο πετρέλαιο θέρμανσης, όπως στις ασφαλιστικές εισφορές και ενσωματώνει κυρίως ένα πολύ σοβαρό, σημαντικό σκέλος φορολογικής πολιτικής: τη ρύθμιση των εκατό δόσεων για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές. Τη ρύθμιση αυτή καταφέραμε με πολύ αγώνα καταφέραμε να την περάσουμε και πρέπει την να υπερασπιστούμε ως κόρη οφθαλμού. Και πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση ότι δεν πρέπει να μπει –και ούτε πιστεύω ότι μπορεί να γίνει δεκτό από τη Βουλή, από εμάς- ξανά σε συζήτηση ή διαπραγμάτευση με την τρόικα, ιδίως εφόσον ήδη φαίνεται να έχει αποτελέσματα, καθώς χιλιάδες συμπολιτών μας σπεύδουν να ρυθμίσουν τις οφειλές τους στη βάση αυτών των ευνοϊκών ρυθμίσεων.
Οι δυσκολίες που περνά ο κόσμος τον κάνουν σε πολλές περιπτώσεις πολιτικά να σκέφτεται περίπου ως εξής: Με αυτούς τώρα δυσκολεύομαι. Ας έρθουν οι άλλοι, να τους δοκιμάσουμε και αυτούς, να δούμε τι θα γίνει.
Ξέρουμε από τώρα τι θα γίνει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει δώσει από τώρα τα δείγματα του τι θα κάνει και γιατί τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα, κατεξοχήν μάλιστα γι’ αυτούς που έχουν τη μεγάλη ανάγκη, γι’ αυτούς που είναι οι πιο φτωχοί. Αυτοί που έχουν την πιο μεγάλη ανάγκη είναι αυτοί που πρώτα απ’ όλα χρειάζονται την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη έρχεται μόνο από μέσα από τις επενδύσεις στους ανταγωνιστικούς κλάδους της οικονομίας, στην ελεύθερη οικονομία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδεολογικά αντίθετος σε αυτήν την προσέγγιση. Γι’ αυτό είναι πάντα αντίθετος στις επενδύσεις. Γι’ αυτό βλέπουμε περιστατικά σαν αυτό στην Κέρκυρα, όπου προπηλακίστηκαν επενδυτές από χώρους εφαπτόμενους στο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό βλέπουμε ακόμα την εμμονή στο μεγάλο κράτος. Γι’ αυτό –το απέδειξε χθες ο κ. Σταϊκούρας- το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάστηκε στο Λονδίνο προκάλεσε και τη θυμηδία επενδυτών που άκουγαν. Το πρόγραμμα αυτό προβλέπει ισοσκελισμένο Προϋπολογισμό με ίδιες δημόσιες δαπάνες. Αυτό σημαίνει πολύ απλά περίπου 4 δισεκατομμύρια πρόσθετους φόρους, γιατί μόνο έτσι βέβαια με την υψηλή φορολογία, που είναι μέσα στο ιδεολογικό DNA της Αριστεράς, μπορεί να συντηρηθεί το μεγάλο κράτος που είναι η βασική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η βασική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ; Να γυρίσουν όλα στο παρελθόν, στη χρυσή δεκαετία του ’80. Αυτό, όμως, δεν είναι αυτό που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Βρισκόμαστε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μπροστά στην ώρα της ευθύνης και εμείς οι Βουλευτές, η κάθε πολιτική παράταξη, αλλά και οι πολίτες. Αυτήν τη στιγμή είμαστε ένα βήμα πριν την ουσιαστική και ταχύτερη ανάκαμψη, που έχει ήδη ξεκινήσει. Είμαστε σε ένα περιβάλλον πολύ μεγάλων διεθνών κρίσεων στην περιοχή μας. Δεν μπορούμε να βάλουμε τη σταθερότητα της χώρας σε κίνδυνο αυτήν τη στιγμή. Είμαστε ακόμα σε μια κατάσταση όπου βλέπουμε να κινδυνεύει σε πολλές περιπτώσεις η ομαλή κοινωνική ζωή και λειτουργία του τόπου με περιστατικά σαν αυτά όπου κάποιοι πάλι προσπάθησαν να κάψουν την Αθήνα.
Αυτά όλα επιβάλλουν και απαιτούν σταθερότητα. Η ώρα της ευθύνης είναι ώρα την οποία θα έχουμε το χρόνο να τη σκεφτόμαστε για πολλά χρόνια από εδώ και πέρα, γιατί οι συνέπειες αυτών που ζούμε σήμερα θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια. Ας πάρει ο καθένας τις αποφάσεις του.
Σας ευχαριστώ πολύ.