Τρία τα βασικά σημεία:

1. Αξιολόγηση εκπαιδευτικών. Επιτέλους! Τόνισα ότι αυτό που ισχύει παντού στη ζωή και στην κοινωνία, η αξιολόγηση του κάθε ενός μας, δεν μπορεί να μην ισχύει για αυτούς που τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας.

2. Αυτονομία σχολικών μονάδων: Πρόκειται για τη δυνατότητα που νομοθετείται για τα σχολεία να μπορούν π.χ. να επιλέγουν βιβλία διδασκαλίας αντί του ενός και μοναδικού, ίδιου για όλους , να επιλέγουν τους τρόπους αξιολόγησης των μαθητών, να δημιουργούν ομίλους, να αναζητούν χορηγίες κλπ. Επεσήμανα ότι ορθώς δημιουργείται ένα νέο αποκεντρωμένο μοντέλο εκπαίδευσης, που καταργεί την βιομηχανικού χαρακτήρα ομοιομορφία στην εκπαίδευση, προάγοντας τη δημιουργικότητα. Θέλουμε ένα σχολείο, ζωντανή μονάδα στην κοινωνία, που θα δημιουργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όχι μηχανές που θα αποστηθίζουν κείμενα.

Ζήτησα τα δυσπρόσιτα σχολεία να λαμβάνουν ποσοστό από τις χορηγίες που θα γίνονται προς άλλα περισσότερο προνομιούχα σχολεία.

3. Εκκλησιαστική εκπαίδευση:

Θεσμοθετούνται Σχολές Μαθητείας Υποψηφίων Κληρικών, με σκοπό την παιδευτική αναβάθμιση των κληρικών. Αυτό είναι σωστό. Εξέφρασα όμως την ένσταση ότι θα έπρεπε ο νόμος να προβλέπει οι καθηγητές που θα διδάσκουν στις σχολές αυτές, τουλάχιστον στα θρησκευτικά και στα φιλολογικά μαθήματα, να είναι απαραιτήτως Χριστιανοί Ορθόδοξοι. (Υπάρχει διαδικασία αποσπάσεων με την οποία επιχειρείται το ίδιο αποτέλεσμα, όμως έχει άλλη βαρύτητα η ρητή αναφορά του νόμου).

Αν και δεν αποτελεί μέρος του νομοσχεδίου, ιδιαίτερα απασχόλησε τη Βουλή το ζήτημα της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής στα ΑΕΙ. Είμαι προφανώς υπέρ! Όχι στην εξίσωση προς τα κάτω, όχι στην κοροϊδία που συνιστούν για τα παιδιά και τις οικογένειές τους σχολές που λειτουργούν με βαθμούς εισαγωγής 2 και 3!»