Δυστυχώς, είμαστε αναγκασμένοι να συζητάμε για τα αυτονόητα. Θα κάνω μια πολύ σύντομη περίληψη, δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά, γιατί, πρέπει και το κοινό που παρακολουθεί, να μπορεί να καταλάβει ποια είναι η ουσία.
Η κατάσταση η σημερινή της Δ.Ε.Η., είναι κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα, της πολιτικής που επέβαλε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με το τρίτο μνημόνιο και με άλλες πολιτικές του λίγο πριν. Θα το συζητήσουμε και αυτό. Τι έγινε; Γιατί έχουν παρουσιαστεί τα πράγματα με έναν τρόπο, που κάποιος δεν είναι ειδικός, ίσως μπερδεύεται. Στο τρίτο μνημόνιο, στο μνημόνιο Τσίπρα, του Αυγούστου του ΄15, επεβλήθη ο όρος, ό,τι η Δ.Ε.Η. υποχρεούται ως το 2020, να εκχωρήσει κατά κάποιο τρόπο, το 50% της πελατείας της, στους ανταγωνιστές της. Ήταν, ο άλλος δρόμος της εισαγωγής του ανταγωνισμού στην αγορά που έφερε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να αποφύγει την μικρή Δ.Ε.Η., σε συνεργασία βεβαίως με την Ε.Ε. και τους πιστωτές, να το πούμε και αυτό.
Αυτό που έγινε, είναι σαν να έχει κάποιος ένα μαγαζί, ένα μεγάλο μαγαζί, στο οποίο επιβάλλεται, να λειτουργεί στον ίδιο χώρο, να πληρώνει τα ίδια ενοίκια, να πληρώνει τους ίδιους λογαριασμούς κάθε μήνα, νερό, φως, τηλέφωνο και λοιπά, να έχει το ίδιο μισθολογικό κόστος, αλλά του επιβάλλεται να διώχνει τους μισούς πελάτες. Υπάρχει περίπτωση ένα τέτοιο μαγαζί να λειτουργήσει; Όχι βέβαια. Έκανε όμως και κάτι άλλο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. λίγο πριν έρθει στην εξουσία. Καλλιέργησε το κίνημα «δεν πληρώνω» και φουσκώσει κατά τρόπο που δεν έχει γίνει ακόμα σαφές, τις ανείσπρακτες οφειλές της Δ.Ε.Η. και βέβαια τα 2,5 δισεκατομμύρια δεν είναι όλα από οφειλές φτωχών ανθρώπων, το κίνημα «δεν πληρώνω» προφανώς το εκμεταλλεύτηκε και όποιος ήθελε να ωφεληθεί, αλλά δεν έχει συνείδηση, ακόμα και αν μπορούσε να πληρώσει.
Έτσι, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οδήγησε τα πράγματα εδώ που τα οδήγησε στη Δ.Ε.Η. και πραγματικά δεν χρειάζεται να μπούμε πιστεύω στην ανάλυση ορισμένων καινοφανών οικονομικών ή λογιστικών θεωριών που παρουσιάστηκαν εδώ. Φαίνεται, ότι οι συνάδελφοί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., έχουν επιστρέψει στην εποχή πριν τον Αύγουστο του 15, όπου θεωρούσαν τους αριθμούς ένα φαινόμενο, την ενασχόληση με τους αριθμούς την θεωρούσαν μια ένδειξη συντηρητισμού, οπισθοδρομικότητας. Οι αριθμοί, είναι αριθμοί κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Χωρίς αριθμούς, πολιτική δεν γίνεται. Άρα, λοιπόν, δεν μπορείτε να λέτε, ό,τι οι ζημιές είναι λογιστικές και δεν είναι πραγματικές. Ποιος σας είπε ό,τι οι λογιστικές ζημιές είναι ψεύτικες, είναι φανταστικές; Εκτός των άλλων, κόπτεσθε, ορθώς εν προκειμένω, ό,τι τα 90 εκατ. του κέρδους της Δ.Ε.Η. πριν αναλάβετε την εξουσία, συμπεριελάμβαναν και 70 εκατ. κέρδη του ΑΔΜΗΕ. Πράγματι, να τα αφαιρέσουμε. 20 εκατ. κέρδη τότε, 900 εκατ. ζημιά σήμερα. Μην μπλεκόμαστε λοιπόν στα αυτονόητα.
Θα πούμε όμως, ό,τι αντιμετωπίζουμε και ακραία υποκρισία από την πλευρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, γιατί θα θυμίσω, μια πολιτική πολύ πρόσφατη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, που δεν εφαρμόστηκε, γιατί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε, ότι αντιβαίνει στις αρχές και τη νομοθεσία της Ε.Ε.. Την πολιτική, για τον μόνιμο μηχανισμό αποζημίωσης διά της ισχύος. Αυτά τα διαβόητα αποδεικτικά διαθεσιμότητας ισχύος, τα ΑΔΙ όπως λέγονται στην αγορά της ενέργειας.
Ο προηγούμενος Υπουργός Ενέργειας ήθελε 400 εκατ. ευρώ να παρέχει, ως ενίσχυση, στους παραγωγούς ενέργειας, μέσω του μηχανισμού αυτού, τα οποία τελικά 400 εκατ. € τα πλήρωνε ο καταναλωτής. Αυτά, είναι χρήματα που εισπράττουν οι παραγωγοί, για να έχουν διαθέσιμη την ισχύ τους, χωρίς να κάνουν κάτι, τα εισπράττουν, τελικά, από ποιον; Από το καταναλωτή. Μπορεί να τα πληρώνει ο προμηθευτής, αλλά αυτός τα χρεώνει τελικά στον πελάτη του. 400 εκατομμύρια ευρώ, λοιπόν, σχεδόν όσο είναι και το κόστος της πολιτικής τώρα, που τώρα όμως δεν φτάνει στο καταναλωτή. Το ίδιο θα επέβαλε και ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του αυτή και μάλιστα, προσοχή, αυτά τα 400 εκατομμύρια ευρώ δεν θα τα έπαιρνε η Δ.Ε.Η. μόνο για να λύσει το πρόβλημα της. Θα μοιραζόταν σε όλους τους παραγωγούς.
Άρα, λοιπόν, φτάνει η υποκρισία. Η πρόταση, η συνολική, είναι, κ. Υπουργέ, μια καλή προσπάθεια δεδομένων των συνθηκών που βρισκόμαστε. Είναι μια φιλότιμη προσπάθεια, που δίνει μια προσωρινή ανάσα. Δίνει ανάσα. Θέλω να ελπίζω να λύνει και το πρόβλημα. Θέλω μόνο, αν έχω την ανοχή σας κ. Πρόεδρε για τριάντα δευτερόλεπτα, δεν θα χρειαστώ παραπάνω πιστεύω, να επισημάνω ορισμένα σημεία.
Η ρήτρα του διοξειδίου του άνθρακα στις τιμές της λιανικής, μας λέτε τώρα ότι δεν επιβαρύνει και σωστά. Αν ανέβει το κόστος των ρύπων θα επιβαρύνει όμως. Είναι ένα μέρος του κόστους που πρέπει να πληρώσουμε. Σύμφωνοι. Θα πρέπει, όμως, όταν θα πέφτει το κόστος αργότερα, μπορεί να συμβεί και αυτό, των ρύπων θα πρέπει να περνάει και στη τιμή. Μην ανεβαίνει μόνο η τιμή. Να έχει και την επιστροφή.
Το δεύτερο και βασικό, η κατάργηση της έκπτωσης της ρήτρας των ρύπων στη μέση τάση, δυσκολεύει την ελληνική μεταποίηση και ειδικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται, το είπαν και άλλοι συνάδελφοί, πολύ σκληρά τους ανταγωνιστές του εξωτερικού. Πρέπει αυτό να το δείτε στη συνέχεια, κύριε Πρόεδρε, γιατί το κόστος της ενέργειας για την ελληνική επιχείρηση είναι πολύ μεγαλύτερο από των ανταγωνιστών τους και χρειαζόμαστε αυτή την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων αυτών γιατί μεταφράζονται σε θέσεις εργασίας.
Κλείνω. Κύριε Υπουργέ, είναι μια καλή πρόταση αυτή που φέρνετε, δείτε όμως ότι στην Ελλάδα έχουμε μια ολιγοπωλιακή δομή της αγοράς. Αυτή οδηγεί στην υψηλή οριακή τιμή του συστήματος, αυτή οδηγεί στα προβλήματα που συζητάμε σήμερα και εάν δεν το αντιμετωπίσετε αυτό, τελικά δεν θα μπορέσουμε να δούμε οριστική λύση, με αποτέλεσμα που να είναι ανταγωνιστικότητα για την ελληνική οικονομία. Ευχαριστώ πολύ.